Historie

Allereerst de naam. Doesburg is immers de naam van de plaats. Het woord sportclub brengt een niet bekende aan het twijfelen, en daar is wel een simpele verklaring voor. Deze is ontstaan via een fusie met A.V.D. in de begin jaren 30. Trouwens dat was niet de eerste fusie. De Sportclub is een vereniging welke meerdere fusies mee maakte want naast deze fusie heeft men ook meerdere malen een promotie maar evenzovele keren degradatie meegemaakt. Wij maken u in het kort hiermede bekent. Dus gaan we terug in de tijd en we gaan terug naar de bakermat van de vereniging en wel naar begin 1900. Via de haven kwam het voetbal in Doesburg. De eerste vereniging was D.V.C. oftewel de Doesburgse Voetbal Club, in de volksmond de schrik van de Kaai genoemd. Dat was de eer te na van de anders geaarde jongens van Doesburg en La Vitesse werd in 1905 opgericht. Naast het reeds bestane Doesburgsche Voetbal Vereniging was er wat te veel vlees in de voetbalruif en de bestuurders van de eerstgenoemde verengingen besloten op 13 mei 1914 te fuseren en namen een nieuwe naam aan n.l.

Rood-Blauw en hielden als oprichtingsdatum 13 mei 1914 aan. Het grootste deel van de bestuurders van La Vitesse nam plaats in het bestuur van de nieuwe vereniging, maar het ging allemaal niet zoals men dat wenste en men zocht kontakt met D.V.V. en men kreeg in 1918 een nieuwe fusie en een behoorlijk goed elftal. De naam Doesburg deed zijn intrede alsmede de kleuren Rood-Blauw. In feite was dat dus de 2e fusie en nu was men wel verstandig want men hield de oprichtings datum van 13 mei 1914 aan. Wel veranderde er het een en ander. D.V.V. was een reeds lang bestaande vereniging en deze was in mei 1914 reeds kampioen van de 2e klasse van de Geldersche Voetbal Bond geworden en gepromoveerd naar de 1e klasse.

Een zware zilveren medaille hangt nog aan een wand van de bestuurskamer, dit als een herinnering aan lang vervlogen tijden waarvan men nu eens niet vergeten mag hoelang men in Doesburg in feite al voetbalt, dit in tegenstelling tot de oprichtingsdatum. Terug naar het begin 1920, de fusie had een aantal goede voetballers bijeen gebracht en in 1921 werd men na een énerverend slot van de competitie kampioen van de 1ste klasse van de G.V.B.en promoveerde men naar de 3e klasse van de N.V.B. pas wat later werd men Koninklijk. De promotie kon men aanvankelijk goed aan en men deed met tegenstanders zoals H.V.C. Amersfoort, N.E.C Nijmegen, S.M.L. Spartram Arnhem en niet te vergeten buurman Doetinchem. Waarmee men diverse titanengevechten afleverde. De strijd welke aan het slot van de competitie begin 1930 leverde zou de boeken in gaan als "de Slag aan de IJssel" Hoewel er geen bloed aan de paal kwam leverde dat een vinnige strijd op die wel behoud van de Rood-Blauwen opleverde maar nog geen direkt kampioenschap voor de wapendragers. Wel kwam vast te staan dat de hoofdmacht van Doesburg aan verjonging toe was, de fusie midden 20tiger jaren met de Doesburgse Zaterdag Club had niet de verwachting gebracht evenals die begin 1930 met de atletiekvereniging A.V.D..

De woorden dat hardlopers nog geen voetballers behoeven te zijn deed ook toen alle eer aan. Wat bedroevender was dat men het jaar daarop met het Arnhemse E.S.C.A. om een plaats in de 3e KLASSE moest spelen. De thuiswedstrijd leverde nog wel een gelijkspel op maar de uitwedstrijd werd een mistasten die zijn weerga tot dusver niet kende men verloor en dat was niet alleen de schuld van de scheidsrechter zoals de overlevering dat wil doen geloven. De fout zat min of meer in het feit dat men te laat aan de verjonging had gedacht en men mede daardoor tot in de veertiger jaren de naweeën ervan ondervond. Pas toen had men weer een elftal dat mee deed om de titel. Helaas was dat een nood- competitie en daardoor was het min of meer noodzakelijk om het seizoen erop (1943/44) wederom kampioen te worden hetgeen bijna gebeurde. Na een verschrikkelijk spannende competitie met De Hoven was men in punten gelijk geeindigd met de Zutphenaren en diende een beslissingswedstrijd de beslissing te brengen. Nu dat liep aanvankelijk goed want men stond een kwartier voor tijd met 1-0 voor en men kreeg een strafschop toegewezen en Theo Verheij, die nog nimmer een strafschop gemist had zou de zaak klaren, hij faalde echter jammerlijk en of de gasten hieruit de kracht putten weten we vandaag nog niet maar toen de wedstrijd was afgelopen stond het 1-4. Een serie beslissingswedstrijden waren noodzakelijk geworden. De eerste werd een uitwedstrijd en deze werd op het Be Quick terrein aan de Marsweg gehouden en leverde een 0-1 overwinning voor de rood-blauwen op. De thuiswedstrijd werd met met meer gemak met 4-2 gewonnen en daardoor mocht men promotie spelen met Wijhe en Eerbeekse Boys, dit om één plaats in de 3e klasse. Men had daarbij schijnbaar teveel naar de eerste wedstrijd gekeken tussen de beide concurenten (1-1) want men verloor de eerste wedstrijd uit van Wijhe met 4-2. De volgende wedstrijd thuis tegen Eerbeekse Boys werd met 9-3 gewonnen evenals de thuiswedstrijd tegen Wijhe 4-2. De laatste wedstrijd tegen Eerbeekse Boys uit werd de triomftocht van Joop Roodakker want met 8-1 was de overwinning en het 3e klasserschap een feit. Men was weer terug op de plaats waarvan men 14 jaar geleden noodgedwongen afscheid had moeten nemen. De oorlogsomstandigheden belemmerde echter een direkt optreden in de competitie zodat men genoegen moest nemen met een optreden tegen een militair elftal omstreeks juni 1945. Dat gebeurde op een noodveld op de Ooi. Na het spelen van wat oefen- wedstrijden kon de competitie half september in de Apeldoornse afdeling van de 3e klasse een aanvang nemen. Men deed dat wat voetballen betreft redelijk succesvol, over het vervoer doen de leukste anecdotes nu nog de rondes. In 1947 werd Doesburg verrast met de aanleg van een Sportpark en dat zette zoden aan de dijk, niet alleen op het veld maar ook in het veld. Aan het eind van het seizoen 1948/49 werd men kampioen van de 3e klasse C en diende men promotiewedstrijden te spelen met Doetinchem, Zutphania en Varsseveld om één plaats in de 2e klasse. Dat lukte wonderwel want met 12 punten uit 6 wedstrijden mocht men zich 2e klasse noemen, hetgeen betekende dat men in de één na hoogste klasse van het voetbal in die dagen haar opwachting mocht maken. Het behoud van deze klasse was dermate zwaar dat men aan hete einde van het seizoen degradatievoetbal moest spelen tegen Be Quick (Z.), Almelo en W.S.V. Ondank veel geharrewar en protesten wist men zich te handhaven.

Het seizoen daarop ging het volgens de verwachting alsnog mis want ondanks een kleine zege in de uitwedstrijd tegen P.E.C. ontliep men de automatische degradatie niet want dat laatste was bij de aanvang van het seizoen ingevoerd. Het seizoen erop werd een rampjaar. Men behoefde in de thuiswedstrijd tegen V.V.O. slechts gelijk te spelen maar dat gebeurde niet. De beslissingswedstrijd tegen M.V.R. leverde op de Pinkenberg in Velp een simpele 0-1 nederlaag op en dus in 2 jaar tijd degradeerde men naar de 4e klasse. Daarin verbleef men tot 1954 toen men in Zeddam tegen de club van die naam via een 1-5 overwinning onbereikbaar werd voor de concurrentie, men was weer 3e klasse en zou dat bljven tot de jaren 60 toen volgde er opnieuw degradatie naar de 4e klasse. Toen was er weer een fusie op komst, n.l tussen R.K.D.V.V. en de Sportclub Doesburg dat gebeurde midden juni 1965. De nieuwe naam werd Sportclub Doesburg '65 en de kleuren van het tenue Rood-Wit de gemeente kleuren en daarmede was de wens van wethouder van sportzaken Gerrit Bloemendaal vervuld. Helaas de verdere beloftes van de andere afspraken zoals vergoeding van de kosten voor de shirts alsmede dat er maar één voetbalvereniging in de plaats zou zijn bleek later niet haalbaar.

Het zou echter tot 1969 duren alvorens men de vruchten van deze fusie kon plukken via een overgespeelde wedstrijd tegen Worth Rheden werd men alsnog kampioen van de 4e klasse en kon me bij Jos Röling gaan feesten en dit werd een dubbel feest omdat er naast het kampioenschap ook het feit beleefde dat men de hoogste top in de bouw van de in aanbouw zijn kantine annex kleedkamers bereikt had. Memorabel was het feite dat voorzitter Arie Nootenboom de telefonische felicitaties van Sportclub Feyenoord naast die van een groot aantal buurtverenigingen binnen kreeg. Dat men over een goed elftal beschikte bleek een jaar later toen men gelijk eindigde met V.V.O. en Concordia W. en daarbij in een halve competitie uit moest maken wie er zich kampioen mocht noemen, echter onder die voorwaarde dat indien men deze nacompetitie met een gelijk aantal punten zou eindigen diegene met het beste doelgemiddelde zich kampioen mocht noemen. Nu het wilde dat alle ploegen gelijk eindigden en Sportclub Doesburg dus kampioen was en 2e klasser werd. Dus ging men in triomftocht via Keppel en Drempt richting Doesburg alwaar een grootse huldiging plaats vond. Het seizoen daarna moest men de eer aan het Nijmeegse Quick laten. De Rood-Witten kwamen net wat adem te kort al was daar een nederlaag tegen degradatie kandidaat A.Z.C. niet vreemd aan. Na wat onverkwikkelijke zaken moest men in mei 1975 opnieuw degraderen. Het jaar daarop deed men tot de laatste wedstrijd mee om het verloren terrein terug te winnen maar een jaar later kon men het weer niet redden en degradeerde men opnieuw. Maar in 1979 was het weer dubbel feest en het 65 jarig bestaan werd met een kampioenschap van het eerste elftal luister bijgezet en men zou tot 1982 3e klasser blijven, alvorens men 3 wedstrijden voor het einde weer kampioen van de 3e klasse werd. Lang hield men dat ook niet vol want door allerlei mutaties werd men in 1984 weer 3e klasser en 2 jaar later degradeerde men zelfs naar de 4e klasse, geheel onnodig volgens de kenners en deze kreeg zowaar gelijk want het seizoen erop was men weer terug op het oude niveau.

Paul Bosvelt die zijn carrière was begonnen bij de amateurclub SC Doesburg vertrekt in 1989 naar Go Ahead Eagles en won in 2002 met Feyenoord de UEFA CUP.

Het jaar 1994 was het weer dubbel feest want naast het 80 jarig bestaan werd wederom het kampioenschap van de 3e klasse C gevierd zo zouden we bijna de laatste fusie vergeten n.l. die met de Zaterdag Vereniging Sporting Ambon in 1993. Ook hier gingen diverse besprekingen aan vooraf maar men kwam eruit en sloot daarbij als compromie dat de 65 acher de naam zou verdwijnen en de kleuren Rood-Blauw zouden worden, dit in overeenkomst met de bestaande kleuren van beide clubs. Met het eerste elftal van de zondagafdeling ging het bijzonder goed want in mei 1997 bereikte men via de nacompetitie met D.V.C. '26 (4-2 winst) en Robur et Velocitas (3-0 winst) de finale. Hierin moest men aantreden tegen Hector uit Goor om een plaats in de 1e klasse. Deze wedstrijd werd gespeeld op het terrein van A.G.O.V.V.. Deze wedstrijd werd met 5-1 gewonnen en men was eindelijk daar waar men al jaren had willen zijn. Helaas ontbrak de mogelijkheid om zich daar te handhaven. Men moest na een seizoen weer een stap terug doen en verloor daarbij via een aantal omstandigheden de greep op het voetbalgebeuren, zodat men de daaropvolgende seizoenen een stapje terug moesten doen en men zelfs in de 5e klasse moet uitkomen.

We noteren inmiddels 2001 en aangezien we het weer met dezelfde spelers als vorig seizoen moeten doen zal het weer ploeteren worden want ook onze jeugd is weer leeggeplunderd zodat daar weinig of niets uit te halen zal zijn maar goed het is en blijft voetbal, wie weet wat er nog te gebeuren staat. Het kan verkeren. In het seizoen 2001-2002 moet sc Doesburg proberen om weer direkt terug te keren in de 4e klasse. De strijd in de 5e klasse zal dit seizoen gaan tussen 4 clubs, te weten sc Doesburg, De Paasberg(Arnhem),sv Zutphen en H. en K.. Deze 4 teams blijven tot vlak voor het einde van het seizoen vlakbij elkaar staan totdat sc Doesburg bij H. en K. wint, is H. en K. eigenlijk weg voor de titiel,waardoor de drie andere teams blijven strijden voor de titel.Drie wedstrijden voor het eind speelt sc Doesburg tegen De Paasberg,bij winst kan sc Doesburg een week later de kampioensvlag hijsen bij een overwinning. De wedstrijd tegen De Paasberg eindigd in 4-4 waardoor de beslissing valt in de laatste competitie wedstrijd uit tegen mede kampioenskandidaat sv Zutphen. Voordat de wedstrijd begint heeft sc Doesburg 48 punten en sv Zutphen 46 punten. In een bloedstollende wedstrijd mist sv Zutphen 10 min. voor tijd een strafschop. Nog geen twee min. later krijgt sc Doesburg een strafschop en sc Doesburg scoort en word zo kampioen in de 5e klasse en keert na een seizoen weer terug in de 4e klasse.